فروردین 87 - ستاره های طلائی

از صمیم قلبم آرزو می کنم که سال خوبی رو شروع کرده باشین

ما هم نفسی تازه کردیم از خستگی و روزمرگی وحشتناکی که در طول سال گریبانمون رو گرفته بود ... 5 روز اول رو تهران بودیم و عید دیدنی کردیم و روز ششم هم با خاله سمانه و عمو میثم و دایی محمد رفتیم تبریز... اینکه چرا رفتیم تبریز علتش این بود که من خیلی هوس سفر به سرم زده بود و شهرهای دیگه مملو از جمعیت شده بودند اما به هتلهای تبریز که زنگ زدیم جای خالی داشتند ما هم که تا حالا این شهر قشنگ رو ندیده بودیم شال و کلاه کردیم به اون سمت ... جایی که برخلاف تصورمون واقعا گرم بود

ایلیای آشفته در باد در ایل گلی

مهیج ترین خاطره سفر تبریز مربوط میشه به بازدید از موزه آذربایجان: داشتیم واسه خودمون در سده های پیش از میلاد سیر میکردیم که ناغافل دیدیم ایلیا خان در حال دویدن با کفش بر روی یک عدد فرش بسیار نفیس ابریشم که برای خودش کلی قدمت داره می باشند !!! حالا نمی شد بگیریمش چون بدتر فرار می کرد و از این طرف فرش به اون طرفش می رفت!!! ملت هم که ایستاده بودند غش غش می خندیدند .. حیف که از شدت هیجان نه ازش عکس گرفتیم نه فیلم

پس از دو روز تبریز گردی تصمیم گرفتیم که بریم چند جای دیگه رو هم بگردیم(کلا بیخیال که باید می رفتیم سرکار!!!) بنابراین رفتیم به سمت سرعین و اردبیل

سرعین_ سفره خانه سنتی

اردبیل و مقبره شیخ صفی

(آخی کی لالا کرده این تو؟)

بعد هم رفتیم سمت آستارا و دو روز هم اونجا موندیم... از شانس خوب ما هوا فوق العاده عالی و خنک شده بود

تصور می کنم ماندگارترین خاطره واسه ایلیای نازم مربوط میشه به بندر انزلی!

رفتیم اونجا قایق کرایه کردیم که هم تو دریا کلی گشت و هم از همونجا ما رو برد سمت مرداب... دریا واقعا موج داشت و ما به شدت بالا و پائین می پریدیم و البته خیلی کیف می داد ولی پسرکم از همون اول با لحن بسار مظلومی اشک می ریخت و می گفت: بییم؟ مامان بییم بیون(بریم بیرون)؟؟ دلم براش کباب شد. هر چی بهش کشتی و قایق و مرغ و دریایی نشون دادیم فایده نداشت و بچم غصه می خورد... هنوز که هنوزه میگه رفتیم دریا من گریه کردم...

بیرون که اومدیم واسه اینکه روحیه ایلیا خوب بشه و غم از یادش بره رفتیم محل بازی بادیی که همونجا کنار دریا واسه بچه ها درست کرده بودند و اونجا ایلیا واقعا کیف کرد و نزدیک به یکساعت بازی کرد...

تهران هم که برگشتیم بازهم به عید دیدنی گذروندیم و آخرین روز از این تعطیلات بلند مدت رو هم یه عروسی رفتیم.

برخلاف تصورم ایلیا توی ایام عید واقعا پسر خوبی بود و هم توی سفر و هم مهمانیها کمال همکاری رو با ما داشت... البته به غیر از یه مورد .. اینکه هر روز صبح زود از خواب بیدار می شد و ما رو هم اول با زبون خوش بعد با التماس و در آخر هم با کتک بیدار می کرد!!! می گفت: بریم خونمون!!! میگفتم: مامان اینجا خونمونه دیگه!! میگفت: نه اینجا تختمونه!!!!

پانوشت: مامان پوریای عزیزم... مدتهاست که نمی تونم برات کامنت بزارم... ایمیلی هم که نداری... هیچ جوری نمیشه حالتون رو پرسید؟